Van het hart

Hoe de resultaten van een hartkastje me wakker hebben geschud

Hoi lieve lezer,

Vanaf dat ik een klein meisje was, amper nog in staat om letters op papier te tekenen, wist ik al dat ik wilde schrijven. De gekste verhalen ontsproten aan mijn brein – vele tijdens het spelen met de Barbies en de My Little Ponies, sommige echt op papier (daar zal ik later nog wel eens iets over delen).

Ik studeerde, werd juf, dansdocent, musicalartiest en ik genoot! Maar het schrijven bleef trekken. En ik maakte die droom waar. On the side, zogezegd, want tja, echt leven van het schrijven, dat was moeilijk, onzeker… Breek maar eens door, doe het maar eens goed genoeg, helemaal in het Nederlands en…

Allemaal verhalen die me kluisterden aan ‘normaler’ werk, en die mijn schrijven tot een professionele hobby reduceerden. Ik had heel vaak een ‘pull’ om meer te gaan schrijven, om de ‘hobby’ ervanaf te halen, maar ik durfde niet. Ik kon het nog niet. Dus ploeterde ik door, terwijl die hartenwens geen ruimte kreeg.

Totdat…

In april een samenloop van omstandigheden die situatie aan het wankelen bracht – op een goede manier!

Ten eerste was ik bij een seminar over schrijven, specifiek over hoe ‘Indie Authors’, auteurs die zélf hun boeken publiceren, het aanpakten. Hoge productie, mooie covers, onafhankelijk en het belangrijkste: het was voor een heleboel van hen niet alleen mogelijk om van het schrijven te leven, ze floreerden! Inspirerend. Met alle verhaalideeën in mijn hoofd én mijn hoge schrijftempo is het geen punt om snel veel te schrijven – alleen al de gedachte maakte me blij.

De dagen na het seminar moest ik een hartkastje dragen. Nee, niks engs, en ik had het ook niet spontaan aan mijn hart gekregen door het seminar. Ik stapte in een gezondheidstraject en daarvoor gingen we kijken hoe het stond met mijn rust, mijn stress en mijn slaapkwaliteit.

Ik kon de resultaten zien op een app, superinteressant!

Wat het meest opviel was dat ik, als ik werkte aan mijn business, zelfs al vond ik het leuk of relaxed, de grafiek uitsloeg naar rood. Zelfs gewoon een mooi plaatje makend voor social media, zittend achter mijn computertje, was ‘stress’. Nu vind ik dat het woord ‘inspanning’ daar ook bij hoort, maar toch, de app was onverbiddelijk. Rood.

Maar als ik schreef…

Groen.

Hoge toppen van groen.

Ook als ik een spannend of moeilijk stukje schreef. 

Ook als ik de rest van de dag gespannen was geweest.

Hartstikke groen.

Ik denk dat mijn lichaam me daar een duidelijk signaal gaf, en ik voelde aan alle kanten dat ik die oude verhalen van ‘moeilijk, onzeker, blablabla’ mocht opfrommelen en in de prullenbak smijten.

En dat is wat ik de afgelopen maanden heb gedaan. Een nieuwe koers, een koers waar mijn hart sneller gaat kloppen op de allerbeste manier.

Het volgen van mijn hart

Ik heb de afgelopen maanden heerlijk geschreven. Het tempo van de auteurs op het seminar heb ik (nog) niet; die kunnen in een week of vijf een boek schrijven en dan is die een maand later geredigeerd en gepubliceerd, met nog wat mooie nieuwsbrieven en reclame erbij ook. 

Maar ik ben wel supertrots om te melden dat ik twee romans af heb (allebei voor De Boekenvos, waar eerder Roze Tornado uitkwam) en dat ik in de eindsprint ben voor een derde roman die eind oktober uit gaat komen bij Dutch Venture Publishing. Tussendoor schreef ik nog ‘even’ een kort verhaal (als je die gemist hebt, schrijf je in voor de nieuwsbrief en hij komt naar je toe), leerde ik nóg beter plotten en schrijven door verschillende cursussen te doen en ben ik bezig met het uitwerken van een idee voor een serie!

In short: ik ben supergelukkig met deze keuze die mijn hart me letterlijk en figuurlijk ingaf. Ik hoop dat jij ook uitkijkt naar de verhalen die eraan komen. Binnenkort komt er een ‘verwacht’-pagina online. Ik verheug me er nu al op de aankomende boeken met je te delen, want ze beloven weer veel liefde, emotie, spanning en natuurlijk een stukje spiritualiteit, want dat hoort ook bij mij en mijn hart.

Tot snel, in het echt of via een van mijn boeken!

Liefs, Marieke