Kwetsbaar
Afgelopen week schreef ik een verhaal.
Een verhaal dat ik ergens altijd in mijn achterhoofd heb gehad, hoewel niet bepaald tot in detail uitgewerkt, en dat nu ineens de vrijheid kreeg om vanuit mijn hoofd op mijn laptop te vloeien.
Ik werkte als een malle, ik zat in de flow, ging met het verhaal naar bed en stond er weer mee op. Niet op een pieker-manier (gelukkig!) maar eerder als een soort blij ei. Een verhaal dat ontsprongen is uit de verhalenbron in mij, en dat via de verhalenwaterval in mijn hoofd naar me toe kwam. Of zo voelt het, hahaha. Ik genoot van het verhaal van Onara’s geiten, over de waarheid achter die ‘running gag’ uit Dochter van de Zilv’ren Maan. Tragiek, ambitie, liefde… alles zit erin.
En toen ik het af had, was ik zo ongelooflijk blij en trots! Het verhaal stond, ik was er blij mee, ik wilde het van de daken schreeuwen.
(Dus roeptoeterde ik op Instagram 😉 )
Omdat dit verhaal in augustus beschikbaar moet zijn en ik in doorpak-modus ben, leek het me goed om meteen op zoek te gaan naar proeflezers.
En ineens kwam het binnen.
Mijn kersverse verhaal, fragiel als een pasgeborene, delen met anderen. Anderen die weten waar ze het over hebben wanneer ze verhalen proeflezen. Anderen die commentaar zullen geven (wat goed is, want natuurlijk kan dit verhaal die kritische blik gebruiken). Anderen die misschien niet voelen welke liefde ik in dit verhaal goot.
En dat voelde me een potje kwetsbaar! Op het enge af, zelfs. Ik heb het verhaal al een paar dagen af inmiddels, en nog steeds niemand iets gestuurd (ik ga het echt doen, beloofd), puur omdat ik die vleug van zenuwen in mijn buik voel.
Wat als ze het stom vinden?
Ik roep mezelf streng tot de orde, nu ik dit schrijf. Ik zei het laatst nog tegen een schrijfvriendin die ik daarmee liefdevol doch stevig uit haar onzekerheid schopte:
Wat als ze het niet stom vinden?
Dus ik haal adem. Ik vertrouw op Onara’s verhaal. Ik grinnik om haar geiten. Ik laat mijn hart een beetje breken omdat ik haar verhaal zo heftig vind. En ik sta mezelf toe om ook gewoon kwetsbaar te zijn en dat gevoel toe te laten.
Want die kwetsbaarheid, die geeft ook aan dat er gevoel in het verhaal zit. Dat mijn hart erin zit. En alleen al dat, maakt dat ik me niet eens zorgen hoef te maken over hoe dit verhaal wordt ontvangen.
In augustus mag jij ook genieten van dit verhaal, dat op dit moment ‘Hoeder van de Sterrennacht’ heet. Hoe dat te maken heeft met een verwarde vrouw en een stel geiten, dat merk je dan wel 😉
En ik? Ik omarm mijn kwetsbaarheid, lees het verhaal nog eens door om de eerste gekkigheden er zelf uit te halen, en stuur dan mijn verhaal, zowel kwetsbaar als krachtig, op naar mijn proeflezers.
Komt goed. I got this.
Wat ga jij de komende tijd doen dat kwetsbaar voelt, maar ook krachtig? Als je een peptalk nodig hebt, let me know!
Liefs, Marieke
