Het grote, groene monster

Ik las een boek. Of eigenlijk las ik twee boeken van een langere serie, en tegen het eind van boek twee was ik zo ongelooflijk ondergedompeld in het verhaal, dat alles ervoor moest wijken. Ik heb mijn hele ochtend schoongeveegd om het boek uit te lezen, heb gejankt en gejuicht, en het was fantastisch! (Voor wie het wil weten, het ging om de serie Beasts of the Briar van Elizabeth Helen)

En ineens was -ie daar.

Een groot, groen monster. Het monster van jaloezie. Van ‘dit wil ik ook’, gewapend met allemaal ‘maar’s en ‘jij kunt niet’s en ‘jij mag niet’s. Ik werd van het ene op het andere moment lamgeslagen door het monster. Want het idee dat ik dit nooit zou kunnen, sloeg in als een bom. Gekoppeld aan een verlangen om juist wel een verhaal te schrijven met zoveel impact op de lezer, was het extra pijnlijk.

Het monster sloeg toe met alle wapens die het had. Wie dacht ik wel dat ik was? Een verhaal dat je grijpt en niet meer loslaat, dat je laat huilen en jubelen, dat alles aan de kant zet en je absorbeert… Het idee dat ik dat zou kunnen, dat ik het überhaupt zou willen, dat was belachelijk. Zoiets was alleen voor anderen, en voor mij te groots. Te ongrijpbaar. Te eng. Onmogelijk, want zo goed was ik niet. 

Een tegelijk bloedde mijn hart omdat ik het zo graag wilde. Ik serieus van slag (nieuwe maan helpt dan lekker mee), en na de ochtend dreigde ook de middag te worden schoongeveegd omdat ik in een soort put viel.

Maar zoals in elk goed verhaal is een monster iets dat mag worden verslagen – met geweld, of door de waarheid van het monster te zien. En aangezien we allemaal de held van ons eigen verhaal zijn, was het tijd om de held te gaan uithangen. Ik ging het monster zien voor wat het was.

♡ Dat de serie die ik las bestaat en ook nog eens heel populair is (een TikTok sensatie, blijkbaar), bewijst het bestaansrecht van dit genre (steamy fantasy) en bewijst ook dat er een enorme markt voor is. 

♡ Dat ik er zo ongelooflijk blij van word, bewijst dat ik liefde heb voor dit genre, voor dit soort verhalen. 

♡ En dat ik er zo door word geraakt en een verlangen heb om mijn lezers ook zoiets te geven: een verhaal dat je hart laat zingen, dat je meevoert en zoveel moois geeft, betekent dat ik een missie heb. 

Dit is wat ik wil.

Dit is waar ik de wereld een stukje mooier mee wil maken.

Dit is mijn pad.

Dit is wat het monster voor mij deed: het liet me zien dat het kan, dat het mag, dat ik een koers heb en bewust die weg mag inslaan.

De waarheid achter jouw grote, groene monster

Ik denk dat iedereen wel eens die steek van jaloezie voelt. Die ‘Ik wou dat ik dat kon’ of ‘ik wou dat ik dat had’. Meestal eindigt dat pruttelend in een hoekje, met een Calimero-quote op de lippen, en een gevoel van nietigheid en onkunde dat diep in je botten genesteld lijkt. 

Maar dat hoeft niet. Sterker nog, het brengt je helemaal nergens — het trekt alleen maar meer van die energie aan waardoor je langzaam wegkwijnt. 

In plaats van toe te staan dat dat groene monster je klein maakt, kun je het anders bekijken. 

Datgene wat jouw jaloezie opwekte, bewijst dat het mogelijk is. Bewijst dat het bestaansrecht heeft. Ook voor jou!! 

Sterker nog: op het moment dat je gaat vieren dat die ander het heeft (gedaan), zet je de weg open om het zelf ook te kunnen. Door ervan te genieten, door het te erkennen als iets wat ook voor jou straalt als een licht in het donker, stem je je energie erop af. Dan glijd je niet weg in afgunst, maar zie je dat er ook voor jou een pad is, een pad dat zich voor je uitgerold heeft, dat je je eigen mag maken en mag gaan lopen.

Ga ik een tweede Beasts of the Briar schrijven? Zeker niet. Ik heb andere plannen. Maar ik kan die boeken (en anderen die me ook zo diep raakten als deze, want dit is heus niet de eerste keer dat ik verdwaal in een andere wereld) gebruiken als lichtje aan de horizon. Als inspiratie. Als een baken dat me vertelt dat er ook voor mij en mijn verhalen een plek is, een publiek is. Dat ik mijn verhalen en de schoonheid daarin mag delen. (En nee, dit bedoel ik niet arrogant)

Als ik een fractie van wat Elizabeth & Helen voor elkaar hebben gekregen mag stoppen in mijn verhalen, dan weet ik dat ik de wereld mooier maak dan -ie nu al is. En ik ben heel dankbaar voor elke stap die ik al in die richting heb gezet (want hier ben ik natuurlijk ook al heel lang mee bezig) en ik kijk uit naar alle stappen die ik nog in die richting ga zetten.

En ik ben dankbaar dat ik die stappen met jou mag delen in bijvoorbeeld dit blog. 

Voor deze kerst wens ik je warmte en licht toe.

En ik wens je toe dat je weet dat jouw persoonlijke groene monsters hier niet zijn om je kleiner te maken, maar juist om je inzicht te geven. Om aan jou te bewijzen dat het kan — ook voor jou! Om je te helpen groeien, dat licht aan de horizon te zien en te vangen, en jouw leven te laten stralen.

Heel veel liefs, Marieke